Biz iki öğretmen çocuğu, aynı okulda, aynı sınıfta, aynı sırada asla ayrılmayan ama asla tam anlaşamayan iki arkadaş. Sınıfı da okulu da elele birbirine katan, çete çete bölünmelere sebep olan, cam çerçeve indirip eserine kahkahalarla bakan.
Niyeyse her sefer öğretmen beni sol eliyle onu sağ eliyle yakalar, tek kolumuzdan sürükleyerek müdürün odasına götürürdü. Ele avuca sığmayan rolü bana ait diye midir nedir solaklığa kuvvet beni kaptığı gibi peşine de onu, çünkü ben hem en çok yaramazlık yapan hem herkesi ama en çok da onu azmettiren.
Müdürün odasına gitmek asla korkutucu olmadı bizim için okul dışında ailenizle sürekli görüşen amca dediğiniz müdür ne kadar korkutucu olabilir ki? Öğretmen bunu kabullenince öğretmenler odasına götürmeye başladı bizi çünkü ebeveyniyle aynı okula düşen bir garipti bizimki. Okul dışında da kendisine öğretmenim dedirttiğinden midir hiç dersimize girmemesine rağmen ben de korkardım annesinden. Belki de bunlardan değil de her an bi azarlama tükürüverecek gibi duran dudaklarındandı. Ben komplike yaramazlıkları zeka pırıltısının tumturaklı bir ifadesi olduğunu düşünen annenin çocuğu o hep notları daha iyi, yakası daha düzgün, yakalıdığı daha temiz dursun isteyen annenin çocuğu.
O zamanlar aramızdaki tek fark buydu ah bir de onun erkek olması benim olmamam ama çocukken bu sadece etekli önlük, pantolonlu önlük demekti bizim için. Beraber ders çalışıp ödev yapar beraber oynar okul birincileri kürsüsüne beraber çıkardık. Öğretmen çocukları en birinci olmak zorundadır, niyeyse öğretmenlerin de öğrencilerin de böyle garip beklentileri olur hep. Diğer çocuklar sevmez bir de öğretmen çocuklarını torpilli olduklarını, sınav sorularını ve hatta cevaplarını bildiklerini düşünürler. Bir de şımarık olduklarını tabi şimdiye kadar anlattıklarım bütün düşünceleri destekler gibi gelebilir ama yapmayın lütfen bizimki kabına sığanamaktı. Hiç cezalandırılmadığımızı düşünüyorsanız da yanılıyorsunuz. Babasının asker olduğundan bahsetmiş miydim? Çocukken farklılıklar değil de ortak noktalar dikkatini çekiyor insanın. Çocuğum e o da çocuk başka şeye ne hacet? Ne benim ailem babası asker diye uzak durmamı istedi ne de onun ailesi annem tesettürlü diye.
Annesi uzak durmasını istediyse de beni bi türlü sevemediğinden olsa gerek. Çünkü ben yüz üzerinden ikiyüz alabilecek oğlunun yüze talim olma sebebi uslu kuzusunu kurda çeviren. Aradan geçen birkaç yılın ardından biz taşındık. Taşınmamız kesinleşince daha çok kavga ettik ve daha çok. ağladık hatta ilk kez küstük. Ama en çok ağlayan oydu. En çok ağlayan ben. Çocuk aklı deyip geçmeyin değişimi hissedince o da acı çekiyor. Yeni okul yeni ortam yeni çatışmalar derken önce her haftasonu sonra arada sırada görüşmeye basladık. Ama her gün telefonda konuşuyorduk hani şu telefonların kirli bej kabloları olduğu zamanlarda. İnternetin öcü bilgisayarın lüks olduğu zamanlarda her gun telefonda konuştuk. Son sefer aradığımda ben kapandım dedim. O da askeri liseye gideceğini. Sonra haftasonu geldi onu görmeye gittim acelesi vardı ve yanında da annesi. Üstünde jilet gibi askeri okul üniforması elinde şapkası. Aklıma kavga ederken önlüğünü yırttığım gün geldi, aklıma benimle koştururken açtığı yakalığını bana ters ters bakarak düzeltmesi annesinin. Gülümsedim gülümsedi bir de omuz silkti otobuse binmeden önce annesi öylece ifadesiz. Bir daha ne ben onu aradım ne o beni karşılaşınca kafa sallamakla selam veren hale geldik. Aradan 10 sene geçti otobüste iki şarkı arası sessizlikte kulaklığın perdesinden arkamda sinirle bütün “kapalılara” söylenen bi adam duydum. Bilin bakalim kimdi?
