Duraktayım, birkaç adım sonraki metro da aynı yere gitmesine rağmen inatla otobüs bekliyorum. Nefesim dar ya hep ondan. Yerin altına girecek kadar derin nefes alamıyorum.
Bir otobüs ne kadar mutsuz beklenirse o kadar mutsuz bekliyorum. Şoförün kafamı ne kadar uzatırsam uzatayım göremeyeceğim uzaklıktaki bir yerlerde sırf bekledikçe kızdığım için vitesi düşürdüğünden eminim. Belki de otobüs yerine şoföre sinirlenmeliyim?
Güneşin gözüme vuran ışığına kızdığım sırada yanımda oturan kız kalkıp durağa transit geçen otobüse koşuyor. Otobüs durmuyor, kızı almıyor buraya kadar her şey normal seyrinde ama sonra?
Sonra kız sinirlenmiyor! Gülüp tekrar yanıma oturuyor. Oturması için az sonra tepeme çıkacak cinlerimin eteklerini topladığımı da görmüyor.
Otobüs sebepsiz durmuyor ve kız gülüyor. Hala beklediğim otobüsü beklemeyi bırakıp kıza sinirleniyorum, tam gülüşüne hayretle bakarken otobüs geliyor yanından kalkıyorum. Zaten hep beklemediğimde gelir.
Neden ki?
Sahi kız neden sinirlenmedi?
